Cebula cukrowa luz /Polska/
Cebula cukrowa to kolejna propozycja dla osób stroniących od klasycznej cebul. Już sama jej nazwa sugeruje delikatny, niemal słodki smak warzywa. Jej miąższ ma śnieżnobiałą barwę. Najczęściej spożywa się ją na surowo.
Cebula (Allium cepa L.) – zwyczajowa nazwa warzywa należącego do rodziny amarylkowatych. Prawidłowa nazwa botaniczna to czosnek cebula, jest to bowiem gatunek należący do rodzaju czosnek. W użyciu jest jednak głównie nazwa cebula. Inne używane nazwy to: cebula ogrodowa, cebula zwyczajna, dymka, skulibaba[
Obecnie cebula nie występuje już w stanie dzikim, jako warzywo natomiast uprawiana jest niemal we wszystkich krajach[4]. Pochodzi prawdopodobnie z Azji Środkowej, uprawiana jest od bardzo dawna. Rysunki cebuli znajdowane są na wykopaliskach w Palestynie pochodzących z epoki brązu sprzed około 5000 lat p.n.e. Nie wiadomo, czy była wówczas uprawiana, czy tylko zbierana, większość naukowców jest jednak zdania, że mogła być uprawiana już wówczas: jest bowiem łatwa do uprawy i przechowywania[5]. Na pewno była uprawiana w Starożytnym Egipcie co najmniej 3200 lat p.n.e. Malowidła na płaskorzeźbach egipskich oraz teksty na grobowcach wskazują, że spożywano ją w dużych ilościach. Podczas budowy piramidy Cheopsa na zakup cebuli dla robotników wydano 1600 talentów, co było kwotą ogromną. Resztki cebuli znajdywane są pomiędzy zwojami bandaży, którymi w Starożytnym Egipcie owijano mumie, a czasami w oczodołach mumii. Cebula miała wówczas bardzo duże znaczenie gospodarcze, często znajduje się na egipskich wykazach podatkowych[4]. Również starożytni Rzymianie regularnie jedli cebulę i uprawiali ją w swoich ogrodach. W Ameryce cebulę przywiezioną przez osadników z Europy zaczęto uprawiać od 1648 r., później okazało się, że Indianie wcześniej już znali i zjadali różne dzikie gatunki miejscowych cebul[
W roślinie, a w szczególności w cebuli (część morfologiczna) występują olejki lotne, m.in. dwusiarczek alilo-propylowy o charakterystycznym zapachu oraz inne siarczki i związki alkilowe. Oprócz substancji podanych w tabeli powyżej występują ponadto: enzymy, saponiny, flawonoidy (izoramnetyna[6], kwercetyna), pektyna, sole krzemu[3]. Cebula ma silne właściwości fitoncydowe, stąd szeroko wykorzystywana jest w medycynie ludowej i fitoterapii[9]. W leczeniu wykorzystuje się całe świeże cebule, liście oraz sok. Dla celów leczniczych można wykorzystywać cebulę przez cały jej okres wegetacyjny[3].
Działanie: dezynfekujące, obniżające ciśnienie tętnicze krwi, moczopędne, poprawiające przemianę materii, wykrztuśne
Spożywanie cebuli może zapobiegać:
Owrzodzeniom żołądka - poprzez wychwytywanie wolnych rodników i zapobieganie wzrostowi Heliobacter pylori.
Miażdżycy, chorobie sercowo-naczyniowej, zawałom serca i udarom - badacze z University of Wisconsin-Madison odkryli, że ostra cebula wykazuje silną aktywność przeciwpłytkową. Cebula działa jak rozcieńczacz krwi i inhibitor płytek krwi, zapobiega tworzeniu się zakrzepów.
Nadciśnieniu - spożycie cebuli obniża ciśnienie krwi za sprawą dużej zawartości potasu w warzywie.
Osteoporozie - badania na Uniwersytecie w Bernie wykazały, że spożycie jednego grama suchej cebuli dziennie przez cztery tygodnie zwiększyło zawartość minerałów w kościach u szczurów o ponad 17%. Dane te sugerują, że spożycie cebuli może zmniejszyć częstość występowania osteoporozy.
Nowotworom - oprócz kwercetyny, cebula zawiera związki fitochemiczne, które mają różnorodne właściwości zdrowotne, w tym działanie przeciwnowotworowe i przeciwdrobnoustrojowe.
Grzybicy - zjadanie cebuli po leczeniu antybiotykiem jest wskazane, bo warzywo ma właściwości grzybobójcze.
Cukrzycy - glukinina (hormon roślinny) zawarty w cebuli, zapobiega rozwojowi cukrzycy. Surowa cebula obniża poziom cukru we krwi, co jest szczególne ważne dla chorych na cukrzycę.
Mdłościom - spożywanie cebuli wpływa na łagodzenie mdłości. Dowiedziono, że kobiety spożywające duże ilości cebuli przed ciążą, rzadziej doświadczały mdłości, a ewentualne wymioty miały łagodniejszy charakter.